Nieuwe gewoonte: eerst ik!

Als ik niet uitkijk, dan gaat het grootste deel van mijn dag op aan het doen van taken voor anderen.

Eerst geef ik mijn werk- en mantelzorgtaken aandacht,

met de energie die nog over is stort ik me vervolgens op huishoudelijke en sociale to do’s

en als ik daar dan goed moe van ben, dan baal ik dat ik ook vandaag weer niet aan mijn eigen plannen en projecten toe ga komen.

Een cocktail van factoren leidt steeds opnieuw tot dezelfde frustrerende uitkomst:

• Als goed getrainde PeoplePleaser is het voor mij nog steeds heel logisch dat ik mij automatisch focus op wat andere mensen van mij verwachten en dat direct ga leveren;
• Mijn ADHD-brein zorgt dat ik enthousiast ben en 1000 nieuwe ideeën en mogelijkheden per dag zie en maar zelden iets stapsgewijs en gefocust uitvoer, dat ik zowel slordig en haastig als perfectionistisch ben, moeite heb met kritiek en met het reguleren van mijn emoties;
• Mijn eigen plannen liggen een flink eind buiten mijn comfortzone. Ik wil graag schrijven over mijn persoonlijke reis naar vrijheid op meerdere vlakken maar vind het eng om zichtbaar te zijn en veel van mijzelf online te delen. Dus me steeds weer op de vragen van en taken voor anderen richten is ook gewoon een escape route om maar niet aan mijn eigen werk te beginnen;
• Tel daar de laatste jaren mijn worsteling met herstellen van Long-Covid bovenop, en het is ineens niet meer zo onbegrijpelijk dat mijn eigen werk blijft liggen…

Verleden week, tijdens ons dagelijkse koffiemomentje bij de bakker hier in Portugal, uitte ik mijn frustratie hierover voor de tigste keer tegen mijn liefste P. Die opperde dat ik structuur nodig had…

Mijn haat-liefde-verhouding met structuur

Dat P. gelijk had wist ik meteen. Zonder lijstjes, wekkers, en visuele reminders komt er niks van mijn dag terecht en vergeet ik afspraken, uitreiken naar vrienden of gewoon thee en lunch maken voor mijzelf.

Toch vloog ik ook vol in de weerstand. Want ik hou niet van in een keurslijf leven, mijn grootste verlangen is vrijheid! Aan een vaste structuur moeten voldoen voelt voor mij al snel als straf.

P. wees me er op dat we in Portugal een hele duidelijke structuur hebben: iedere ochtend nadat we beiden anderhalf uur achter de computer hebben gezeten, wandelen we naar de bakker voor een uitgebreide koffiepauze.

We drinken een galão,

doen onze Duolingo taaloefeningen,

spelen een spelletje Keer op Keer,

kijken wat er om ons heen gebeurt (ik probeer met wisselend succes de gesprekken te volgen) en als we lang genoeg ontspannen hebben naar onze zin dan kuieren we terug naar huis.

Omdat ik dit als een prettig moment op onze dagen hier ervaar, had ik het niet herkend als structuur…

Een planning met belangrijke zaken centraal

Zijn voorstel was, om aan deze structuur een extra element te koppelen; het eerste uur ‘s ochtends na het wakker worden zou mijn persoonlijke schrijftijd worden. Pas als ik minstens een uur voor mijzelf heb gehad, en een kop thee en ontbijt heb geregeld gaan mijn mail en agenda open.

Dit klonk als een plezierige planning voor me, niet de rigide structuur waar ik voor vreesde. Ik probeerde het de volgende dag direct uit en het beviel zo goed dat het me geen moeite kostte om het vol te houden.

Voorlopige resultaten na een week ‘eerst ik’

Omdat ik altijd vroeger wakker ben dan P. en mijn bureau in de slaapkamer staat, leg ik ‘s avonds mijn etui, agenda en notietieboekjes al klaar op de hoek van de keukentafel, net zoals een warme joggingbroek en trui. (April in Portugal, je zou beter weer verwachten, maar ik draag mijn wollen onderkleding nog dagelijks…). Voordeel van deze situatie is, dat ik niet ‘per ongeluk’ toch begin met werkmail en werkagenda checken.

De schrijftijd vliegt voorbij. Ik was bezorgd dat ik in uitstelgedrag zou terechtkomen, maar het tegendeel is waar. Eerst schrijf ik in mijn dagboek, als ik daar mee klaar ben open ik mijn notitieboekje voor mijn websites en schrijf daar ideeën uit onder het genot van een kop warme kruidenthee. Wat een heerlijk begin van de dag!

Als P. opstaat en in de keuken komt ga ik ontbijt maken, en daarna kruip ik achter mijn laptop om daar te werken tot onze koffiepauze. Omdat ik in de flow zit, ben ik al een paar keer vergeten dat ik wel gedoucht en aangekleed moet zijn om naar de bakker te kunnen vertrekken, dus daar zet ik in het vervolg de wekker voor.

Doordat ik tegenwoordig altijd moe ben wegens long-covid was het besef een beetje weg, maar eigenlijk ben ik een ochtendmens. De eerste uren van de dag aan mijn eigen projecten besteden blijkt heel goed voor me te werken, het maakt dat ik zin heb om op te staan.

Thanks lieve P!